Na mijn middelbare school koos ik voor de hotelschool. Het was niet een hele bewuste keuze, maar omdat mijn beste vriendinnetje ook ging. Ik ging stage lopen en kwam uiteindelijk bij de personeelsplanning te werken. Het werk vond ik prima om te doen, maar ik had er zelf niet voor gekozen. Door economische omstandigheden kon ik hier niet blijven en werd ik gevraagd om voor een personele dienstverlener te werken. Ik voelde mij vereerd, dus besloot ik ja te zeggen. Na 6 jaar hier gewerkt te hebben vroeg mijn manager mij mee naar zijn nieuwe bedrijf waar hij directeur van werd. En ja door koos ik voor. Ik had het allemaal goed voor elkaar: een goed salaris, auto, laptop van de zaak, een zogenaamde zekerheid vanwege een vast contract, maar ik merkte dat ik steeds minder plezier kreeg in mijn werk. Een coachingsopleiding deed mij na 4 jaar doen besluiten om mijn baan op te zeggen. In eerste instantie met het idee om mijn HBO te behalen. Ik dacht namelijk altijd dat je pas succesvol kon zijn als je dat papiertje op zak had. Ook wilde ik nog heel graag reizen. Aangezien het nu nog mogelijk was voor Sander om er even tussen uit te gaan, was dit hèt moment om er nog even tussenuit te kunnen gaan. Tijdens onze rondreis liet ik Sander weten dat ik het werken in de winkel in het weekend, en in de avonduren hielp ik Sander ook altijd in het magazijn, erg leuk vond en vroeg hem hoe hij het zou vinden als ik bij hem kwam werken. Iedereen verklaarde mij voor gek. Ik vond het doodeng, omdat ik voor het eerst koos voor de onzekerheid en ik voor mijn gevoel volledig afhankelijk werd van Sander